Son bi kaç haftadır o kadar mutsuzum ki...
Her gün telefonda annemin sanki son nefesiyle konuşuyormuş gibi sesini, babamın ağlamaktan konuşamadığı hallerini duymak kalbimi sızlatıyor.
Geçsin artık, bitsin gitsin....
Teselli vermekten yoruldum.
Böyle bişeye alışmak yada alışmaya çalışmak imkansız.
Ama elden başka bişey gelmez ki..
Bişeyler olsa şimdi beni mutlu edecek.
Sabah bi kargo gelse istediğim tüüüüm şeyleri getirse yada hayat nefesim dediğim miniğim, sesini duysam "tiiiize" dese bana.
Annem, babam silse kafalarındakini. Telefonda şen şakrak konuşsak.
İmkansız mı bunlar?
Olması çok mu zor?
Blogtan kopmak üzereyim.
Yazdığım her yazının "o"nun tarafından okunma ihtimali. Yazamıyorum eskisi gibi.
Bana ulaşabileceği tek nokta, duygularımı düşüncelerimi okuyabileceği tek adres.
Ne diyimki.
Eline sağlık.
2 yorum:
simdi blog yazilarina bakarken gordum yazinizi okudum cok umutsuz karamsar anneniz cok mu hasta babanizda hasta herhalde birileri de sizi uzmus belli artik kim uzdu bilmiyorum yegeninize duskunlugunuz belli oluyor yakininizdaysa gidip gorun rahatlarsiniz normalde fotograflarda sempatik duruyorsunuz size gulmek tebessum etmek yakisiyor insallah mutlu guzel haberler alirsiniz belli olmaz hayt ne suprizlerle dolu bazen kendinizi cok kotu hissetiginiz bir anda gelen bir telefon calan bir kapi duydugunuz bir haber bir hediye size herseyi unutturur guzel yazilarinizi bekliyorum katildiginiz yarismalarda destege hazirim belki bir hediye biraz olsun sizi gulumsetir
Yeğenime ulaşmam imkansız. Hayatımızdan çıkıp gittiler annesiyle. Annem ve babam hastaydılar, şimdi daha kötüler. Diyecek söz kalmadı. İnşallah geçecek.
Yorum Gönder